Bóg sam składa sobie ofiarę. W całej koncepcji, czy też teologii chrześcijańskiej ten temat zawsze budził we mnie najwięcej pytań i wątpliwości.

Dlaczego potrzebna była ofiara Chrystusa? Po co umarł na krzyżu, skoro Bóg jest sam w sobie miłosierny i kochający? Czy nie mógł przebaczyć ludziom tak po prostu, w swej nieskończonej miłości i przejść do porządku dziennego nad przewinieniem, którego źródłem jest nasza niedoskonała ludzka natura?

Bóg nas zna. Wie, że błądzimy, bo jesteśmy słabymi istotami, łatwo poddającymi się własnym popędom i pragnieniom. Takich nas stworzył. Gdzie więc Jego potężna logika i mądrość, skoro tworząc nas słabych i ułomnych nie przewidział faktu, że błądzić będziemy i jak ćmy do ognia przyciągnie nas to, co zakazane? Naiwny ten Bóg. Albo przewrotny… Znając człowieka i wiedząc co się stanie, w samym akcie stworzenia skazał nas na zagładę, jednocześnie wymyślając skomplikowany plan odkupienia. Bardzo zabawne podejście do istoty ludzkiej i nieco okrutne…

Czy rzeczywiście jest to tak przewrotne i pogmatwane? Z pewnością niełatwe do zrozumienia dla ograniczonego w swym pojmowaniu człowieka.

John Stott pisze: „Bóg nie jest jakąś tam prywatną osobą, a grzech – jedynie krzywdą osobistą: Bóg jest twórcą praw, które łamiemy, a grzech jest buntem przeciwko Niemu. (…) Miłość, która płacze nad grzesznikami, nie może jednocześnie tolerować ich grzechu. Jak więc Bóg mógł wyrazić swą świętą miłość – czy miał przebaczyć grzesznikowi z uszczerbkiem dla swej świętości? A jak miał wyrazić swą świętość – osądzając bezwzględnie grzeszników, zapierając się miłości?”[i]

Punktem wyjścia jest Boża świętość. I tu znowu wpadamy w pułapkę. W ludzkim rozumieniu świętość polega na byciu w sposób wręcz niewyobrażalny dobrym, wrażliwym na los (szczególnie cierpienie) innego człowieka, zwróconym ku Bogu (cokolwiek to znaczy), łagodnym, itd. „Święty człowiek!” – mówimy patrząc na takiego łagodnego, uduchowionego, niosącego pomoc i nieszkodzącego delikwenta. Tymczasem Boża świętość to coś więcej niż świętość w naszym ludzkim słowniku. To absolutna i niezmącona niczym doskonałość, trudna do pojęcia „bezgrzeszność”. Szukając słów na jej wyrażenie potykam się jak pijany o korzenie w ciemnym lesie. Gdy taka świętość spotyka się z grzechem, pojawia się rozdźwięk tak wielki, jak nagłe rozdarcie bezchmurnego nieba przez burzową błyskawicę. „Odrzucenie zła przez świętego Boga jest w swym charakterze tak radykalne, jak w przypadku ludzkiego ciała wymioty”.[ii] Bóg w swojej świętości nie może zaakceptować grzechu, bo świętość przestałaby być świętością. Nadal kocha grzesznika i jest w stanie mu wybaczyć. W swej wewnętrznej istocie potrzebuje zadośćuczynienia, musi być sobą i postąpić w zgodzie z doskonałością swej natury. Co zatem robi? Wymyśla plan, którego celem jest ratowanie człowieka przed zagładą, przed świętym gniewem będącym odpowiedzią na zło.

Myśląc o Bożym gniewie wielu z nas pewnie czuje ciarki na plecach, a w głowie rodzą się wyobrażenia okrutnego demiurga, który zsyła ogień potępienia na bezbronnego człowieka. Szybko odwołujemy się do Starego Testamentu, w którym wielu doszukuje się dowodów na popędliwą naturę Boga, chętnie sięgającego do własnego gniewu. „Gdy jedynie mówimy, że jesteśmy źli, „gniew” Boga jawi się jako barbarzyńska doktryna; kiedy ujrzymy nasze zło, wydaje się on nieuniknioną pochodną Bożej dobroci”[iii], pisze C.S.Lewis.

Chrześcijanie śpiewają często w kościołach: „święty, święty, święty…”. Robimy to machinalnie, przypisując ten przymiotnik Bogu, bo tak nas uczono, ale nie zastanawiamy się nad głębokim sensem słowa. W tym wydaje się kryć cała istota Bożego planu. Czy naprawdę czujemy świętość Boga? Czy rozumiemy dlaczego zaplanował własną ofiarę? Czy czujemy wielkość Jego ofiary?

Jestem tak słaba i pełna skaz, a jednak święty Bóg zdecydował się mnie kochać. Choć nie istnieje ze względu na mnie, choć nie jestem centrum wszechświata, zdecydował się dla mnie poświęcić. Czy może istnieć większa świętość i doskonałość?

[i] John Stott „Krzyż Chrystusa”, Wydawnictwo Credo, Katowice 2003, s. 98-99

[ii] Tamże, s. 125

[iii] C.S.Lewis, „Przebudzony umysł”, Wydawnictwo Esprit, Kraków 2014, s. 134

Agnieszka Menet

Komentuj na facebooku