Odkąd jestem szczęśliwym właścicielem i opiekunem psa rasy buldog francuski na nowo odkrywam, raczej przypadkowe dotychczas, kontakty z obcymi ludźmi spotkanymi na ulicy. Na spacerach często można spotkać zagorzałych fanów czworonożnych (zazwyczaj też ich posiadaczy), którzy z szczerym zainteresowanie wypytują o imię psa, jego zwyczaje, rozwój i ulubione przysmaki. Spotkania te zazwyczaj są miłe, o ile nie przeradzają się w czterdziestominutowy wykład na temat chorób, tudzież zgonu pupila owego rozmówcy. Jest także bardzo specyficzna, na szczęście mniej liczna, grupa osób, która najpierw z lubością macha przed pyskiem psa swoją rękawiczką, a potem ogromnie się dziwi i oburza, że pies na to zaproszenie zareagował i zębami schwycił proponowaną rękawiczkę.

Mój pies jest gruby i brzydki i dobrze mi z tym.

Jest w końcu moja „ulubiona” grupa, dominująca swą liczebnością poprzednie dwie – to tytułowe „Ciotki Dobre Rady”. I wtem zaczyna się: „Z takim małym na spacer? A nie boi się pani, że nosówki dostanie?!”, „A ten pies to chyba trochę za gruby jest, co?”, „A gdzie pani do weterynarza chodzi? Na Sienkiewicza? O, tam drogo jest i słyszałam, że opieka kiepska. Wie pani gdzie jest najlepszy weterynarz w mieści? Ja pani powiem…”, albo: „Niech go pani tak nie ciągnie!” To nic, że pies właśnie zjada kawał, wyrzuconego przez kogoś na trawnik, gnijącego na wpół zzieleniałego już mięsa i będzie wymiotował po tym przez trzy dni. Ciotka Dobra Rada WIE LEPIEJ. CDR lubi też bez uprzedzenia i zapytania pchać ręce do głaskania, nie dając psu nawet szansy na obwąchanie. Całe szczęście, buldogi są niezwykle wyrozumiałe i milusińskie, w przeciwnym razie „pieszczoty” te skończyłyby się zgoła inaczej.

Długo zastanawiałam się czy jak będę miała kiedyś dziecko, to czy CDR-y także wcisną swoje ręce do wózka i dopytają w ilu stopniach był wyprany kocyk i czy ta czapeczka to na pewno nie za cienka. Otóż… teraz gdy mam okazję rozwiać swoje wątpliwości, już wiem że były oczywiste. Co prawda może nikt z obcych ludzi nie próbował pogłaskać mego dziecka na spacerze (choć zdarzało się zaglądanie do wózka!), jednak zrozumiałam, że w przypadku posiadania dzieci, Ciotkami Dobrej Rady stają się ludzie, których znasz i których nigdy o to nie podejrzewałeś.

Doktorat z macierzyństwa

Nie wiem dlaczego akurat w tej dziedzinie życia ludzie tak często uzurpują sobie prawo do wszechwiedzy, swojej własnej i jedynej prawdy o dziecku i jego szczęściu. Cała „zabawa” zaczyna się już w ciąży – same tylko porady w stylu: „Tylko nie zmywaj teraz okien”, „Zobaczysz, będziesz miała piękne grube włosy”, „Uważaj, mnie wypadły w ciąży wszystkie włosy, nawet rzęsy”, „Wymiotujesz? – będzie dziewczynka”, „Masz ochotę na szynkę? – będzie chłopak”, wprowadzają w życie kobiety, i tak już „odmienionej” przez swój odmienny stan, niezły chaos. A im bliżej rozwiązania, tym więcej mądrości i praktycznych uwag CDR-ów. Pojawiają się też setki pytań o ubranka, łóżeczko i wanienkę, a także to najgorsze, które pod koniec ciąży, burzy krew w żyłach nawet bez burzy hormonalnej: „A macie już imię?” I tu, gdy pada odpowiedź, jakakolwiek by ona nie była, zawsze któraś z „ciotek” reaguje: „JAK?? Aha, no oryginalnie… Na pewno chcecie tak skrzywdzić dziecko?”, bądź przeciwnie – usłyszymy, że imię jest dość tendencyjne i obecnie niezwykle popularne. Zastanawia mnie tylko, skoro z taką łatwością można skrytykować czyjś gust, dlaczego CDR-y nie odważą się na przykład skomentować mojego ubioru i powiedzieć: „Patrzyłaś dzisiaj w lustro? Naprawdę świadomie założyłaś taki sweter do tych spodni…?” O tym jakoś nikt nie mówi, nikt na głos nie krytykuje, a ocenę pozostawia głęboko dla siebie.

Zbiorowa odpowiedzialność

A może się mylę i wszystkie rady Ciotek Dobrej Rady nie wynikają z potrzeby nieustannego mądrzenia się, tylko ze szczerej chęci pomocy? Może w tak ważnej sferze naszego życia jaką jest powoływanie nowego istnienia, opieka nad nim i jego wychowanie, wielu ludzi – być może nawet nieświadomie – odczuwa coś na kształt zbiorowej odpowiedzialności, której nie możemy lekceważyć. Możliwe, że nie doceniam i nie dostrzegam wartości w czymś, co jest zdrowym przejawem radości na myśl o pojawieniu się wśród nas nowego człowieka. Jeśli tak jest, to chwała Bogu! Być może On to tak sprytnie i zabawnie wymyślił, by w tych ważnych dla nas chwilach, gdy stajemy się rodzicami, nigdy nie być samemu – w końcu zawsze jakaś Ciotka Dobra Rada się znajdzie.

W każdym razie, niezależnie od właściwej na moje wątpliwości odpowiedzi, z pewnością warto się zastanowić zanim sami udzielimy komuś bezcennej rady na temat wyparzania smoczków lub najlepszego imienia dla jego dziecka. Warto jednak także nieco się potrudzić i w Ciotce Dobrej Radzie odnaleźć rzeczywiście dobrą radę.

Katarzyna Błaszczyńska